Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Τα παπούτσια του Θωμά...μυρίζουν!

Σήμερα ήταν μια παράξενη μέρα ή μάλλον αποδείχτηκε παράξενη.Και όλα έδειχναν τόσο φυσιολογικά και συνηθισμένα. Κάναμε με τα κορίτσια μια βόλτα στην αγορά και καταλήξαμε σ' ένα καφέ στο κέντρο της πόλης.
Εκεί με περίμενε μια δυσσάρεστη έκπληξη. Η σερβιτόρα που ήρθε να μας πάρει παραγγελία, με θυμόταν! Όπως σωστά θα φαντάζεσαι  με θυμόταν από το κατάστημα που εργαζόμουν γιατί της είχα πουλήσει ένα ζευγάρι από αυτά που αποκαλώ "παπούτσια του Θωμά".Δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν τύπο απομίμησης των γνωστών σε όλους Tom's.
Ο λόγοι που τα αποκαλώ "παπούτσια του Θωμά" είναι δυο: 1) γιατί δεν καταδέχομαι να συγκρίνω με  τα αυθεντικά και 2) γιατί βαθειά μέσα μου πιστεύω πως σιγουρα ένας ψεύτη μπαρμπα Θωμάς αποφάσισε την πιστή αντιγραφή τους και την διακίνησή τους στην ελληνική αγορά.
Το πρόβλημα που είχα να αντιμετωπίσω στο καφέ ήταν η σερβιτόρα που με επιτέθηκε λες και της είχα πουλήσει μαϊμού λουί μπουτόν για αυθεντική. "Μα εσύ μου είπες πως μπορώ να το φοράω χωρίς να μυρίζουν τα πόδια μου" ωρυόταν μια μελαγχρινή κοπέλα στην οποία ξαφνικά φοβόμουν να πω πως πίνω τον καφέ μου.
Οι σκέψεις τη στιγμή της λεκτικής επίθεσης ήταν γεμάτες φαντασία. Αν ζητήσω φρέντο, σίγουρα θα φτύσει στο αφρόγαλα. Αν ζητήσω φραπέ θα βάλει στον αφρό σαπουνάδα. Και αν το ρισκάρω για χυμό, ένας Θεός ξέρει τι θα σκεφτεί να μου ρίξει μέσα.

Για την ιστορία τα παπούτσια του μπαρμπα- Θωμά που πουλούσε το μαγαζί που εργαζόμουν, ήταν ξεκάθαρο πως ήταν κινέζικα. Όχι μόνο γιατί φαινόντουσαν για κινέζικα, αλλά στο λέγαμε και μεις. Επίσης κόστιζαν μόνο 8 ευρώ. Ε, ναι με 8 ευρώ, λογικό αντί για καραβόπανο να πάρεις κάτι που μοιάζει πιο πολύ σε τσιγαρόχαρτο.

Ίσως το λάθος μου να ταν που τα φορουσα και γω στο μαγαζί. Κάπως έτσι ταυτίζεται ο κόσμος με τις πωλήτριες και γραπώνονται φίλη απ΄το κλασικό "ε, για να το φοράει και η πωλήτρια, καλό θα ναι".
Μωρέ πολλά κάνουν οι πωλήτριες που δεν είναι καλά, αλλά δεν είναι του παρόντος να μιλήσω.
Αν πρέπει τώρα να κρατήσεις κάτι από το σημερινό ποστ πριν σ αφήσω για να πάω για καφέ (εννοείται σε αλλη καφετέρια αυτή τη φορά) είναι τα εξής :1 )Συχνά οι πωλήτριες υποχρεώνονται να φορούν παπούτσια για διαφημιστικούς λόγους 2) Εννοείται πως αν τις ρωτήσεις, πρέπει να σου πουν πως είναι άνετα και ταιριάζουν με όλα τα ρούχα (δεν έχει σημασία αν βγάζουμε κάλλους μετά το 8ωρο) 3) Να εμπιστεύεσαι μια πωλήτρια μονάχα για το νούμερο που θα σου δώσει να δοκιμάσεις ( σ όλα τα υπολοιπα να ξέρεις δεν απαντά αυτή, αλλά η κασσέτα του αφεντικού)
4) Μη βιαστείς να βρίσεις- κακοχαρακτηρίσεις πωλήτρια (είναι μεγάλη η ουρά στον Οαεδ μάτια μου και κανείς δε θελει να βρεθεί εκεί).

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Lesson 1st : Made in China.


Όταν βγαίνεις για ψώνια φίλη, κινδυνεύεις να αγοράσεις κινέζικο παπούτσι που έχει
κόστος το πολύ εφτά ευρώ, αλλά εσύ το αγόρασες σε τιμή Λονδίνου. Μη σου πω ότι
πηγαίνεις σπίτι με τη σκέψη ότι μπορεί να το φοράει η Sarah Jessica Parker  σε κάποιο επεισόδιο του Sex and the City.
Το σκηνικό έχει κάπως έτσι :
Είσαι τέρμα πεπεισμένη πως το παπούτσι είναι δέρμα. Η πωλήτρια σου είπε πως είναι 100% δέρμα (κι ας ορκίστηκε μέσα της πως δε θα ξαναπεί ψέμα ποτέ). Έπειτα έκανες μερικές βόλτες στο κέντρο της πόλης και είδες πως τα μισά καταστήματα και παραπάνω το ίδιο σχέδιο έχει αυξομειώσεις τιμής. Τότε ήρθε το πρώτο σοκ! Μωρέ μήπως δεν τα άξιζε τα λεφτά του; Μωρέ μήπως είμαι τελικά πολύ ευκολόπιστη;  Είναι κάποιες από τις διαδοχικές σκέψεις που θ’ αρχίσουν να στήνουν χορό στο κεφάλι σου.

Κάπου εδώ μέσα στο χάος του φόβου και της εξαπάτησης, εμφανίζεται ο σημερινός μου σκοπός που δεν είναι άλλος από το να σου πω πώς να αποφύγεις να πέσεις θύμα.

Αρχικά, ας ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω πρόβλημα με τα κινέζικα παπούτσια. Έχουν κι αυτά λόγω ύπαρξης, κυρίως οικονομικό. Όταν μάλιστα θέλω ένα ζευγάρι γόβες για μια συγκεκριμένη περίσταση, επιλέγω ένα σχέδιο κι ας είναι κινέζικο γιατί ξέρω πως δε θα το ξαναφορέσω. Το θέμα είναι να μη γίνεται εν αγνοία σου, να μη ζαρώνει η αισχροκέρδεια το πορτοφόλι σου. Γιατί να δώσεις 40ευρώ φίλη για μαύρη πλατφόρμα που είναι κινέζικη και μετά από μισή ώρα θα ευωδιάζει το πόδι σου σαν ασβός.;

Μέχρι την επόμενη φορά που θα βγεις για ψώνια, κοίτα να χεις διαβάσει τις παρακάτω συμβουλές :

1) Κάνε πρώτα μια έρευνα αγοράς: Ότι κι αν είναι αυτό που ψάχνεις, μην πέσεις με τα μούτρα στο πρώτο προϊόν που θα βρεις μπροστά σου. Κάνε μια βόλτα σε μερικά καταστηματα, δοκίμασε, σύγκρινε τιμές και γιατί όχι μύρισε το προϊον. Συνήθως το δέρμα έχει μια χαρακτηριστική ευχάριστη και μεθυστική μυρωδιά που δεν μπορείς να μην την καταλάβεις.

2) Αν δεις αυξομειώσεις τιμής, χαμογέλα.: Όταν ένα αντικείμενο υπάρχει σε πολλές βιτρίνες με απόκλιση τιμής, τότε κάτι δεν πάει καλά. Προφανώς αν ρωτήσεις από πού κρατάει η σκούφια του, να σε ξεπετάξουν με ασυναρτησίες.

3) To αυτοκολλητάκι της ντροπής.: Στο επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνεις εξπέρ στο να καταλαβαίνεις πότε ένα παπούτσι είναι όντως του καταστήματος και πότε απλά έχει κολλημένο ένα αυτοκόλλητο με την επωνυμία της επιχείρησης. Αυτό είναι κάτι που θα χρειαστεί να το παρατηρήσεις πολύ προσεκτικά και κυρίως αφιερώνοντας χρόνο στη βιτρίνα του καταστήματος.

Αύριο θα σου πω κι άλλα. Ίσως σου δείξω και τα πιο χαρακτηριστικά κινέζικα παπούτσια του καλοκαιριού…

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

From hired to fired...

Κανονικά αυτό το post θα μπορούσε να χε τίτλο "από την πρόσληψη ως την απόλυση 300000000 γιατί δρόμος" , αλλά δεν έχω χρόνο ν' αναλωθώ με τόσο βαθυστόχαστες σκέψεις. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω σήμερα, είναι γιατί νιώθω άσχημα που τόσον καιρό δε σου χω πει την αλήθεια. Δυστυχώς δεν είμαι πλέον η happy feet, δηλαδή είμαι απλά δεν εργάζομαι για λογαριασμό του συγκεκριμένου καταστήματος.  Αυτός είναι και ο λόγος που οι ιστορίες φρίκης, νεύρων και γέλιου με πελάτες αραίωσαν σημαντικά. Όχι πως δεν έχω πλούσιο back up υλικό να σου διηγούμαι, αλλά  ξέρεις καλά πως όταν νιώθεις άσχημα για κάτι, προσπαθείς να μη μιλάς γι αυτό. Είναι ένας ανορθόδοξος τρόπος να ξεπερνάς ότι σε απασχολεί. Προσωπικά το αποκαλώ "η μέθοδος του ύπνου". Κοιμίζω δηλαδή το πρόβλημά μου και το ξυπνάω, μόνο όταν  είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω.

Σήμερα λοιπόν, είναι μια τέτοια μέρα. Ξέθαψα την (χωρίς λόγο και αιτία)απόλυσή μου από το κατάστημα γυναικείων υποδημάτων που εργαζόμουν και στην ανακοινώνω. Έζησα πολλά εκεί μέσα 2 μήνες και έμαθα ακόμα περισσότερα. 'Έφτασα τον εαυτό μου από τα όρια της σωματικής κούρασης (δουλεύοντας 10ωρα με 10 λεπτά διάλειμμα) μέχρι τα όρια της ψυχολογικής (περίοδος εκπτώσεων, τα πάντα 10 ευρώ). Έμαθα να συνυπάρχω με συναδέλφους που σου χαμογελάνε από μπροστά και πριν γυρίσεις την πλάτη σου έχουν βγάλει χασαπομάχαιρο μεγαλύτερο από το μπόι τους, αλλά βρήκα και έναν άνθρωπο που μ' έκανε να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά με χαμόγελο. Ήταν η μοναδική συνάδελφος που συμπάθησα,, επικοινώνησα, έμαθα πράγματα από την τεράστια πείρα της και την διάθεσή της να με βοηθήσει. Τώρα πια έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι φίλη μου.

Η ανακοίνωση της απόλυσής μου, ακούστηκε σαν κρύο ανέκδοτο έπειτα από 10 ώρες δουλειάς και χωρίς να υπάρξει φασαρία, επίπληξη, προειδοποίηση ή κάτι  άλλο που να με προϊδεάσει πως έρχεται μπόρα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πως αισθάνθηκα γιατί απλά "ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ". Την αγαπούσα μωρέ τη δουλειά μου δεν το αρνούμαι, αλλά αν έμαθα κάτι εκεί μέσα στο χάος της αχαριστίας και τη γλίτσα της κλίκας είναι πως "Καμιά φορά δεν έχει σημασία τί χάνεις, αλλά τί καταφέρνεις να κρατήσεις ακέραιο". Και όσο για το τελευταίο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να μη φοράω καρτελάκι με το όνομά μου, αλλά είμαι η ίδια happy feet που ήμουν και πριν γίνω πωλήτρια. Είμαι η happy feet που παιρνε το βασικό (χωρίς να πληρώνεται υπερωρίες, τη στιγμή που όλοι έπαιρναν 200 ευρώ επιπλέον).

Και αν θες να μάθεις φίλη είμαι πιο κερδισμένη απ' όλους. Γιατί με βλέπουν στο δρόμο και με θυμούνται και καμιά φορά μου χαμογελούν. Όπως σήμερα στη στάση οι κοπέλες που αναρωτιόντουσαν που με ξέρουν. Στάθηκαν δίπλα μου διακριτικά, μου έδειξαν τα πέδιλά τους και μου χαμογέλασαν.Και έπειτα μου συστήθηκαν γεμάτες χαρά. Αυτές τις στιγμές τις αγαπώ γιατί περιγράφουν αυτό που πίστευα από την αρχή πως είναι ο ρόλος μιας πωλήτριας παπουτσιών. Τίποτα περισσότερο πέρα από το να εκπληρώνει τις επιθυμίες του εκάτοστε καταναλωτή, να επιδρά στην ψυχολογία του και να μένει αναλοίωτη στη μνήμη του δημιουργώντας μια σχέση εμπιστοσύνης.

Όσο για μένα και το παρόν μπλογκ, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και σε κρατάμε συντροφιά. Πρώτον γιατί οι ιστορίες που αποκόμμισα αρκούν για να συνεχίζω να μιλάω ασταμάτητα για τα 2 επόμενα χρόνια. Και δεύτερον γιατί θα ξαναγίνω happy feet. Ίσως όχι σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων, αλλά τι πειράζει;  Σ' αρέσουν τα αθλητικά, έτσι δεν είναι;

Αν πρέπει να συγκρατήσεις κάτι από αυτό το post, κράτα αυτό : Καμιά φορά χρειάζεται να φύγεις από εκεί που βρίσκεσαι, (να περιπλανηθείς σε μέρη που μπορεί να μην αξίζουν) για να βρεθείς (και να βρεις) αυτό που πραγματικά αξίζεις!!!

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Σήμερα είμαι τυχερή, πολύ τυχερή!!!!

  Στάδιο 1ο εδώ αρχίζω να σκίζω το κουτί του δώρου μου. Κανονικά σαν μικρό παιδί τριγύριζα γύρω από το κουτί και μετά άρχισα να το σκίζω με μανία. 

Στο στάδιο νούμερο 2 όταν άνοιξα το κουτί είδα όλα αυτά τα προϊόντα της ΚΥΑΝΑ ήταν για μένα. Ναι, όπως καταλαβαίνεις φίλη το σημερινό post δεν έχει ιστορία από κατάστημα υποδημάτων, αλλά έχει ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Ηλέκτρα και στο beautystars.gr. Ένα μπλογκ με συμβουλές ομορφιάς, δοκιμές προϊόντων και πολλούς απίθανους διαγωνισμούς.
Τα προϊόντα που κέρδισα είναι ένα πιστολάκι μαλλιών 1800w, μια λακ μαλλιών, ένα προστατευτικό χρώματος, ένας αφρός , ένα τζελ μαλλιών και μια μάσκα μαλλιών με φύκια της θάλασσας.. Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να σας πω είνα πως όλα μυρίζουν υπέροχα. Επιφυλάσομαι όμως να επανέλθω σύντομα μ' ένα review όλων των προϊόντων μόλις τα δοκιμάσω.
Εσείς μέχρι τότε κάντε follow το beautystars.gr για να είστε πάντα ενημερωμένες για ομορφιά και γιατί βρε παιδί μου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Όσο για τα προϊόντα KYANA αναζητήστε τα στο internet και σε επιλεγμένα καταστήματα.
 { https://www.facebook.com/BeautyStarsgr|