July : Please be nice to me!

Για την αλλαγή του μήνα πιστεύω ότι και για την αλλαγή του χρόνου. Το παν είναι ποιος θα σου πει ευχηθεί πρώτος. Και έλαχε σε μένα με το που βγήκα απ’ το σπίτι να πέσω πάνω στον πιο γρουσούζη άνθρωπο που ξέρω στη γειτονιά. Όχι ότι είμαι προκατειλημμένη, αλλά τους ανθρώπους που αντί να χαμογελάνε δείχνουν απλά τα δόντια τους, έχω μάθει να τους φοβάμαι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επηρεαστώ και μπήκα στο κατάστημα με χαρούμενη διάθεση.

Όμως οι παρενέργειες της αρνητικότητας που είχα λάβει δεν άργησαν να φανούν. Δεν πρόλαβα να εξυπηρετήσω τον πρώτο μου πελάτη και το πέδιλό μου ξεκόλλησε τη στιγμή που κατέβαινα τη σκάλα και κατευθυνόμουν προς στο ταμείο. Είμαι η happy feet, μια πωλήτρια χωρίς πέδιλα. Το λες και τραγική ειρωνία.

Και άντε αυτό να το ονομάσω σύμπτωση. Άντε να πω ότι ήταν η ώρα του να χαλάσει για να δοκιμάσω ένα νέο ζευγάρι από τη «new collection» που έβαλα στο μάτι.  Το δράμα μου φίλη δε σταματάει εδώ. Άνοιξαν οι ουρανοί σου λέω.

Μόλις  κούμπωσα το σούπερ  πορτοκαλί σανδάλι με πολύχρωμες πέτρες που διάλεξα  ήρθα αντιμέτωπη με μια… δυσάρεστη (όπως αποδείχτηκε) έκπληξη.

Το παρελθόν για κάθε γυναίκα είναι ο πρώην άντρας που μπορεί να την πλήγωσε, να της φέρθηκε άσχημα και έρχεται η στιγμή που εμφανίζεται μπροστά της . Για μια πωλήτρια το παρελθόν έχει να κάνει με το πρώην εργασιακό της περιβάλλον, με τους παλιούς συναδέλφους. Εκείνα τα άτομα που  περνάς πιο πολλές ώρες απ’ ότι με την κολλητή ή το αγόρι σου. Είναι τα ίδια άτομα που τις περισσότερες φορές όταν αλλάζεις εργασία,  αλλάζουν στάση απέναντί σου.

Κάπως έτσι αμήχανα, άσχημα, να-τον-εξυπηρετήσω-να –φύγει-από μπροστά μου, ένιωσα όταν συνάντησα πρώην συνάδελφο με την κοπέλα του στο κατάστημα που εργάζομαι. Άλλο να σου λέω, άλλο να το βλέπεις φίλη. Αρχικά το χαμόγελο και η ηλίθια ερώτηση «Α! Εδώ είσαι. Πώς είναι καλά;» πασπαλισμένο με μπόλικο ενδιαφέρον αδιαφορίας. Και έπειτα αφού σπάσαμε τον πάγο πάρε μερικά σχόλια να σου καταστρέψω τη διάθεση. Έμεινα σιωπηλή να τον ακούω να με βομβαρδίζει με παρατηρήσεις. Ξεκίνησε από τα μαλλιά μου (η 2ερη μεγάλη μου αγάπη μετά τα παπούτσια) και συνέχισε εκσφεδονίζοντας κακίες αλόγιστα.

Αν ήταν γυναίκα θα έδινα ελαφρυντικά. Το womens bullying απαντά σ' όλους τους εργασιακούς χώρους. Η κακία, τα απωθημένα και ο ανταγωνισμός είναι κλασικά σενάρια, αλλά για τις γυναίκες. Εσύ φίλε άντρα πότε απέκτησες γυναικείες συνήθειες;   Αν για ένα πράγμα τον ευχαριστώ είναι πως η επίσκεψή του αποτέλεσε εξαγνισμό για τις όποιες αναστολές  στην τωρινή επιλογή μου. Καλά λένε «Καμιά φορά πρέπει να φύγεις από αυτό που θες, για να βρεις αυτό που αξίζεις». Μπορεί να κουράζομαι, να συναντώ γυναίκες που στα μάτια τους το μπεζ μοιάζει με λευκό και άλλες που θυμούνται στις 9και 15 ότι έχουμε οικονομικά παπούτσια, αλλά το κλίμα με τους συναδέλφους μου με  αποζημιώνει με το παραπάνω...